Αν ο Νωε ηταν Ελληνας (αγνώστου συγγραφέως)

Ο Κύριος φανερώθηκε στον Νώε και του είπε:
Σε ένα χρόνο θα ρίξω βροχή και θα σκεπάσω ολόκληρη τη Γη με νερό και θα καταστρέψω τα πάντα.
Αλλά θέλω εσύ να σώσεις τους δίκαιους και ευσεβείς ανθρώπους και δύο ζώα από κάθε είδος που υπάρχει στη Γη.
Σε προστάζω να χτίσεις μία Κιβωτό.
Και ο Θεός παραδίδει στον Νώε τα σχέδια για την Κιβωτό.
Με φόβο Κυρίου ο Νώε παίρνει τα σχέδια και συμφωνεί να φτιάξει την Κιβωτό.
Θυμήσου, είπε ο Κύριος, Πρέπει να έχεις τελειώσει την Κιβωτό και να έχεις μαζέψει όλα τα ζώα σε ένα χρόνο.
Ένα χρόνο αργότερα, αρχίζει να σχηματίζεται μια καταιγίδα και όλες οι θάλασσες της Γης έχουν φουρτούνα.
Ο Θεός κοιτάει τι γίνεται και βλέπει τον Νώε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει.
Νώε! Ανακράζει, Που είναι η Κιβωτός;
Συγχώρεσε με Κύριε, παρακαλά ο Νώε, έκανα ό,τι μπορούσα αλλά αντιμετώπισα μεγάλα προβλήματα.
Πρώτα-πρώτα έπρεπε να πάρω άδεια για την κατασκευή και τα σχέδια που μου έδωσες δε συμφωνούσαν με τον ισχύοντα κανονισμό.
Χρειάστηκε να προσλάβω ναυπηγό και να ξαναγίνουν τα σχέδια από την αρχή.
Μετά βρέθηκα σε διαμάχη με το Λιμενικό για το αν χρειαζόταν η Κιβωτός σύστημα πυρασφάλειας, βάρκες και σωσίβια.
Μετά μου έκανε καταγγελία ο γείτονας μου, γιατί παραβίαζα λέει τα όρια δόμησης χτίζοντας την Κιβωτό στην αυλή μου, και έτσι χρειάστηκα άδεια και από την Πολεοδομία.
Είχα πρόβλημα και να βρω ξύλα για την Κιβωτό γιατί υπήρχε απαγόρευση υλοτόμησης για την προστασία της Πιτσιλωτής Κουκουβάγιας.
Τελικά κατάφερα να πείσω την Υπηρεσία Προστασίας Δασών πως χρειαζόμουν το ξύλο για να σώσω τις κουκουβάγιες.
Αλλά όμως ο Οργανισμός Προστασίας Ζώων δεν με άφηνε να πιάσω κουκουβάγιες.
Και έτσι δεν έχουμε κουκουβάγιες.
Μετά οι ξυλουργοί κατέβηκαν σε απεργία, αλλά κατάφερα να έρθω σε συμφωνία με το σύλλογο τους.
Τώρα έχω 16 ξυλουργούς να δουλεύουν στην Κιβωτό, αλλά δεν έχω κουκουβάγιες Όταν άρχισα να μαζεύω τα υπόλοιπα ζώα, μου έκανε μήνυση μία ομάδα ακτιβιστών, γιατί θα έπαιρνα μόνο δύο από κάθε είδος.
Όταν ξεμπέρδεψα με αυτή τη μήνυση με ενημέρωσαν από το ΥΠΕΧΩΔΕ ότι δεν γινόταν να συνεχιστούν οι εργασίες αν δεν κάνω δήλωση για την επίδραση στο περιβάλλον του σχεδιαζόμενου κατακλυσμού.
Δεν τους αρέσει η ιδέα ότι δεν έχουν αρμοδιότητα στις αποφάσεις του Δημιουργού του Σύμπαντος.
Μετά οι τοπογράφοι τους Στρατού απαίτησαν χάρτη της προτεινόμενης ροής των υδάτων του κατακλυσμού.
Εγώ τους έστειλα μία υδρόγειο.
Αυτές τις μέρες προσπαθώ να λύσω ένα ζήτημα με την Επιτροπή Ισότητας, που λένε ότι κάνω διακρίσεις επειδή δεν θα πάρω ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε Εσένα, Κύριε.
Μου έστειλαν και αυτή την ειδοποίηση με δικαστικό επιμελητή ότι οφείλω φόρο και πρόστιμο γιατί δεν δήλωσα την Κιβωτό ως σκάφος αναψυχής.
Τώρα η εφορία έχει παγώσει τις καταθέσεις μου γιατί πιστεύουν ότι φτιάχνω την Κιβωτό για να φύγω από την χώρα για να μην πληρώσω φόρους.
Και ακόμη δεν έχει αποφασίσει το Συμβούλιο της Επικρατείας αν ο Κατακλυσμός είναι αντισυνταγματικός, αφού πρόκειται για θρησκευτική πράξη.
Πραγματικά, δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσω για τουλάχιστον 5 - 6 χρόνια.
Και τότε άρχισε να καθαρίζει ο ουρανός, να λάμπει ο ήλιος και να ηρεμούν οι θάλασσες.
Το ουράνιο τόξο στόλισε τον ορίζοντα.
Ο Νώε κοίταξε τον Θεό με ελπίδα.
Κύριε, αυτό σημαίνει ότι δεν θα καταστρέψεις όλα;;;
Και απάντησε ο Θεός,
Μπα, δε βαριέσαι. Ας το κάνει η κυβέρνηση...

Ο τρελλός του χωριού

Είναι πολύ σημαντικό να μην νιώθεις πια ο μόνος τρελλός του χωριού.
Θα ήθελες να ταιριάξεις με την (πολιτικώς ανορθόδοξα διαχωρισμένη) πλειοψηφία των γνωστικών.

Μια μέρα, τότε που θα γνωρίσεις τον δεύτερο τρελλό, θα αναθαρρήσεις.
Και στον τρίτο, στον τέταρτο, στον εκατοστό, ακόμα περισσότερο.
Είναι πολύ σημαντικό να νιώθεις πως -τελικά- στο χωριό σου μένουν πιο πολλοί τρελλοί απ' όσο φανταζόσουν...

Μια μέρα οι γνωστικοί θα είναι λιγότεροι. Και θα κουραστούν από την προσπάθεια ν΄αποδείξουν ότι ο τρόπος τους, ο τρόπος των Γνωστικών, είναι ο σωστός και ο δικός μας είναι ο λάθος.
Και τότε θα κάτσουν να το σκεφτούν. Θα δοκιμάσουν τον τρόπο των τρελλών. Θα πούν "για δες, κάτι ξέρουν οι τρελλοί"
Αλλά θα πρέπει πρώτα να παρακάμψουν τη ντροπή τους. Μ' επιχειρήματα που θα 'χεις έτοιμα στο μυαλό σου για να τους οπλίσεις.

Την επόμενη μέρα, και ο παπάς και ο δάσκαλος και ο γιατρός... κι αυτοί τρελλοί θα παραδεχτούν πως είναι.
Και τότε, με τις ...ευλογίες τους, το χωριό σου θα είναι τρελλοχώρι.
Και όλοι θα κοιμούνται ήσυχοι, περιγελώντας κάθε πρωί τον μόνο γνωστικό που έμεινε...

Τον γνωστικό του χωριού...

Το oikologio σε χρειάζεται.

Θες να βοηθήσεις;
Μπορείς!

Είτε το ξέρεις, είτε όχι, είμαστε σίγουροι πως το γνωστικό σου πεδίο και οι δεξιότητές σου σε κάποιους τομείς θα καλύψουν πολύ σημαντικά κενά, είτε αυτά έχουν να κάνουν με μια εμπεριστατωμένη επιστημονική άποψη, είτε με ένα ζευγάρι χέρια σε κάποια ομάδα έργου.

Το oikologio σε χρειάζεται για τη διάδωση της γνώσης
Αναζητούμε από γεωπόνους, γεωλόγους, δασολόγους, κτηνίατρους, χημικούς, ...μέχρι κτηνοτρόφους!

Το oikologio σε χρειάζεται για τη διαχείριση του κόμβου
Νομικοί, προγραμματιστές, γραφίστες, authors, editors, αλλά και κάθε λογής ειδικότητα, είναι πολύτιμοι για την στήριξη αυτού του ιστοτόπου.

Το οικολόγιο χρειάζεται τα μάτια σου
Ζητάμε άτομα που μπορούν να συνεισφέρουν, παρακολουθώντας τη σχετική αρθρογραφία στον Τύπο και στο Διαδίκτυο, αλιεύοντας πληροφορίες, διασταυρώνοντας πηγές.

Το oikologio χρειάζεται τα χέρια σου
Η «χειρονακτική» συμμετοχή σου σε μελλοντικές δράσεις πυροπροστασίας ή αποκατάστασης του περιβάλλοντος είναι πιο σημαντική απ’ όσο φαντάζεσαι.

Το oikologio χρειάζεται το μυαλό σου
Σίγουρα έχεις τη δική σου άποψη. Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, είναι να την διατυπώσεις, συμμετέχοντας στο forum, προτάσσοντας τις δικές τους ιδέες και λύσεις για τα προβλήματα/ερωτήματα τα οποία τίθενται καθημερινά.

Γι’ αυτό, μη χάνεις χρόνο:Συστήσου και πες μας τι ξέρεις να κάνεις και σε ποιους τομείς θα μπορούσες –για αρχή- να συνεισφέρεις.


Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να αντλήσετε περισσότερες πληροφορίες από τις ήδη υπάρχουσες ομάδες εργασίας στο φόρουμ μας που θα το βρείτε στο www.oikologio.gr

62 στρ. στο Mont-Parnes!

Καλά, αργά ή γρήγορα, όλα θ’ αλλάξουν!

Βρε καλώς το το λαμόγιο!
Καλώς τον καρμίρη που δεν μπορει να κάνει τίποτα το αξιοπρεπές.
Καλώς τον αστοιχείωτο, τον απολίτιστο, την ψωνάρα του μεγαλείου! Επιτέλους, η παρτίδα τελείωσε και κατάφερα να προσδιορίσω ποιος έκαψε τα δάση. Εσυ! Εσύ που έβαλες την υπογραφή σου κάτω από το νόμο που περιόρισε τον εθνικό δρυμό ΜΟΥ κατά 62 στρέμματα (να ‘ναι μόνο τόσα;), για να έχει μεγαλύτερη τσόχα να παίζεις τα παιχνίδια σου! Άξεστε! Τράβα πίσω στους υπόνομους που συχνάζεις!

Πού έμαθες πολιτικές επιστήμες; Τί σπούδασες; Πού σπούδασες; Σπούδασες; Σκέφτηκες έστω; Σιγά! Τεμπέλαρε!
Φάε το φαί σου τώρα και σκάσε! Φιλάργυρε χαρτογιακά.
Χτίσε το αύριο, όπως μόνο εσύ ξέρεις! Τυχάρπαστε!

Το ξέρει η μαμά σου αυτό που έκανες; Της είπες «μάνα, έκαψα το δάσος της Πρωτεύουσας και νιώθω πολύ ωραία»;
Και τι λέει; Πιστεύει κι αυτή τα ψέματά σου, όπως εμείς;

Άσε, ρε Περικλή του γλυκού νερού τα παραμύθια περί Δημοκρατίας! Σε περιμένει το όστρακο, και θα σου κουνάω το μαντήλι όταν θα σε μπαρκάρουν!
Με έκανες να παρακαλώ για μια χούντα που θα με απαλλάξει από τους όμοιούς σου. Με έκανες χειρότερό σου. Γι’ αυτό, κάνε μου τη χάρη, ηλίθιε! Ψόφα μόνος κάτω από ένα ξερό γεφύρι.

Αλλά, μια κι αρχίσαμε, για πες...
Πόσο καιρό νομίζεις ότι θα λερώνεις το βουλευτικό σου έδρανο με τα βρωμόχερά σου;
Πόσο καιρό νομίζεις ότι θα μου γαμείς το αύριο;
Πόσο καιρό νομίζεις ότι θα κρύβεσαι πίσω από το «δημόσιο» πρόσωπο που σου έστησε ο ταλαντούχος image-maker;
Πόσο καιρό νομίζεις ότι θα σε προστατεύουν οι φουσκωτοί σου;
Πόσο καιρό θα μας κοιμίζεις με τα ψέμματά σου;
Πόσο καιρό θα κρατάς το πορτοφόλι μου;
Πόσο καιρό λες να συνεχίσουν οι δικοί σου να υποκρίνονται ότι σε αγαπούν;
Πόσο καιρό θ’ αντέξεις μέχρι να ρυτιδιάσεις και ν’αρχίσεις να χέζεσαι πάνω σου;
Πόσο καιρό θα μπορείς να αγοράζεις τη φωνή σου;

Scriptae manent. Πρόσεχε.
Γιατί τόσα χρόνια έμαθα να κάνω υπομονή και τώρα μπορώ να περιμένω μέχρι να πάρεις τη βουλευτική σου σύνταξη, όταν θα είσαι ανήμπορος να σταθείς απέναντι στη δική μου προπαγάνδα.
Και όταν όλα θα έχουν ησυχάσει και θα νομίζεις ότι έζησες μια καλή ζωή, με όλα τα κομφόρ, τότε εγώ θα φροντίσω να σε ξεφτιλίσω. Θα κάνω το όνομά σου σκουπίδι και θα φροντίσω να μη βρίσκεις ούτε φυλακή, αλλά ούτε τάφο να ησυχάσεις. Θα στέλνω τα φαντάσματα μου στα τελευταία σου όνειρα.
Κι αν ούτε κι εγώ τα καταφέρω, απαράδεκτε πολιτικάντη, υπάρχει θεός και βλέπει.

Σύνταγμα Κρότου-Λάμψης

Έτυχε να είναι οι φύλακες του πολιτεύματος.
Έτσι νόμιζαν τέλος πάντων.
Από τις 7 διμοιρίες, ήταν οι εκλεκτοί, μια αράδα μεστωμένα σερνικά, η τυχερή διμοιρία που ανέλαβε να φυλάξει το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη από την πυρακτωμένη σιωπή του διαμαρτυρόμενου πλήθους.
Τους το είχαν πει ξεκάθαρα: Κανένα κάρβουνο να μη μαγαρίσει το μνημείο, λες και το σκαλισμένο μάρμαρο είναι ιδιοκτησία του εντολέα τους, λες και ο άγνωστος στρατιώτης είναι μαζί τους, κι όχι με τη μεριά του άγνωστου εθελοντή δασοπυροσβέστη.

Όταν παρατάχθηκαν μπροστά στους ευζώνους, ήταν κορδωμένοι. Κοίταζαν το πλήθος που τους κοίταζε με υπεροψία. Τα έχασαν «ρε συ, αυτοί είναι περισσότεροι!». Και καθώς η δειλία τρύπαγε τα κόκαλά τους, το τομάρι τους άδειαζε κι έγερνε, σαν να τους βάραιναν τα δακρυγόνα και τα γκλομπς που κρέμονταν στη ζώνη τους. Κάποιοι ήταν με τη μεριά των άλλων. Μα δε μιλούσαν, γιατί στον Έβρο κάνει κρύο το χειμώνα.

Τους έλειπε το αιρκουντίσιον της κλούβας τους και η ασφάλεια από τα θωρακισμένα παράθυρα.
Έτρεμαν μην τους στείλουν κανέναν κουκουλοφόρο... Και απορούσαν πως δεν φρόντισε κανείς να βάλει εκεί, ανάμεσα στα φυλάκια, μια τόση δα ζαρντινιέρα.
Ο ήλιος έκαιγε. Οι εύζωνοι τους έβλεπαν χωρίς να τους κοιτάνε. Μαρμαρωμένοι, κούναγαν τα δάκτυλα των ποδιών τους μέσα στα τσαρούχια και αισθάνονταν τόσο τυχεροί που έχουν συνηθίσει να στέκονται στη ζέστη. Ενώ οι άλλοι...

Ο κόσμος πύκνωνε. Για φαντάσου: Όλοι αυτοί οι «αναρχικοί» με τα μαύρα τους κοίταζαν με καχυποψία και αμφισβητούσαν με το βλέμμα τους τον λόγο της παρουσίας τους εκεί.
Η πλατεία γέμισε.

Κι έπειτα, κατά τις 9 οι ένστολοι τεθωρακισμένοι κουράστηκαν από την εκτέλεση του βαρέως καθήκοντός της ορθοστασίας με την ασπίδα παρά πόδας και αποφάσισαν να πάνε σπίτια τους να αγκαλιάσουν τη μαμά τους, να φάνε το παστίτσιο που τους ζέστανε με περισσή στοργή και να δούνε άλλο ένα επεισόδιο από το Dirty Harry. Έτσι προβλεπόταν.

Είπε, λοιπόν, ένα παιδοβούβαλο «Κυρ’ προϊστάμενε, τι θα γίνει; Έχουμε και σπίτι.» Αμέσως πετάχτηκε ο διπλανός του, ο σπίνος με το ένα φρύδι, φόβος και τρόμος του γυμνασίου που τελείωσε «Θα κρυώσει το παστίτσιο! Τσάμπα καθόμαστε! Ούτε έναν δεν συλλήψαμε απόψε!». Ο δοίκας προβληματίστηκε. Το κράνος του είχε μαγκώσει τις τρίχες που περίσσευαν από τ’ αυτιά του. Ήταν άπλυτος τρεις μέρες, από τότε που γύρισε από τις διακοπές του. Κι ήταν ωραία στη Λούτσα...
Μίλησε για λίγο στο vhf και μετά ψιθύρισε στον σπίνο. «Άντε! Διαλύστε το!». Ο σπίνος γούρλωσε τα μάτια του μπροστά στη σπάνια ευκαιρία. «Αλήθεια; Να τους σαπίσουμε;». «Όχι, ρε! Θα μας λιντσάρουν! Είναι οργισμένοι και το δίκιο τούς δίνει δύναμη! Πάμε να φύγουμε..»

Ο σπίνος έσμιξε το φρύδι του σαν πιτσιρίκι που δεν του έκαναν το χατίρι. Ένας μαυροντυμένος τον κοίταζε περίεργα. Μόνο ένας; Όλοι! Ήταν όλοι εναντίον του! Ήταν φανερό! Κι αυτό –«σκέφτηκε»- ήταν κάτι που του ερέθιζε τον ορθωμένο εγωισμό του! Πέταξε μια Κρότου-Λάμψης.
Όλοι τον κοίταξαν με απορία.
Οι εύζωνοι τον κοίταξαν με το ασπράδι του ματιού τους, ενώ η παρεγκεφαλίδα τους ανηρρίγησε, αναζητώντας τυχόν μυρωδιά δακρυγόνου. Οι «μαυροντυμένοι» τον κοίταξαν με ακόμα περισσότερη απαξίωση, σαν να είχε κλάσει στο ασανσέρ.
Οι συνάδελφοί του μουρμούρισαν «Τι μαλάκας», μέσα στα κράνη τους και έπιασαν βαριεστημένα τα γκλομπ και τις ασπίδες. «Τι άκυρος μαλάκας! Σε λίγα λεπτά θα ήμασταν στο σπίτι! Ενώ τώρα, μας κερνάνε μπύρες, ανοιχτές και κλειστές, από αέρος! Ρόιδο τα ΄κανες καραγκιόζη! Άκου τώρα τα σχολιανά σου».
Ο μόνος που γοητεύτηκε από αυτή την ιστορία, ήταν το παιδοβούβαλο. Ζήλεψε που δεν ήταν ο πρώτος, ο γενναιότερος των γενναίων. Ο εκλεκτός μαχητής που θα του χάιδευε το κεφάλι ο Βύρωνας. Και για να βγει καλύτερος, λαμπρότερος των ηλιθίων, πέταξε δυο Κρότου-Λάμψης, μια στην άδεια μεριά της πλατείας και μια κοντά στα πόδια της όμορφης ξανθούλας με το μαύρο φόρεμα που τον κοίταζε με λύσσα!
Πόσο τον άναβε αυτή η φωτιά στα μάτια της. Σχεδόν όσο και η φωτιά στη Ζαχάρω.
Και το μεγάλο πάρτι σχόλασε.
Άντε, καληνύχτα! Έχουμε και μια δημοκρατία να φυλάξουμε.

Μια Ελιά

Ήμουν-δεν ήμουν πέντε χρονών πιτσιρίκι, όταν με πήγαν πρώτη φορά στα Στύρα για να περάσω το καλοκαίρι μου δίπλα στη θάλασσα.

Μου πήρε –νομίζω- δυο χρόνια για να ξεκολλήσω από τα φουστάνια της μάνας μου και να επεκτείνω την «επικράτειά μου» πέρα από το χωματόδρομο, «κατακτώντας» το παρακείμενο ύψωμα με τις ελιές.
Πόσο παιχνίδι αντέχει ένα παιδί;

Είχα γνωρίσει και άλλα πιτσιρίκια. Τσογλανάκια που έτρεχαν φωνάζοντας και «καλά» παιδιά που πέταγαν -στα κρυφά- κλούβια αυγά στα αυτοκίνητα που τύχαινε να περάσουν μπροστά από το «φρούριο» μας.
Έτσι περίπου σχηματίστηκε η παρέα μου: Ένα γιαούρτι, ένα φυσοκάλαμο, μια σφεντόνα, ένα ψόφιο βατράχι, μια γρατσουνιά στο γόνατο...

Μερικά χρόνια αργότερα, κάποιοι ψήλωσαν τόσο, ώστε να φτάνουν τα χαμηλότερα κλαριά της μεγάλης ελιάς που δέσποζε στο λόφο. Και τη διαλέξαμε για αρχηγείο, τιμώντας τη με τη συντροφιά μας. Εκείνη δεν έδειχνε να δυσανασχετεί. Κι ας της τσακίζαμε τα κλαδιά, κι ας της δέναμε σκοινιά, κι ας την πόναγαν οι κλεμμένες πρόκες που καρφώναμε για να στηρίξουμε τις σανίδες που καθόμασταν. Με τη γεροντική υπομονή που χαρακτηρίζει όλα τα ηλικιωμένα όντα, έμοιαζε να μας καταλαβαίνει. Κάθε φορά που προσπαθούσα να σκαρφαλώσω στις μασχάλες της, έγερνε λίγο τα κλαδιά της για να φτάσω. Μα ήμουν μικρός για να κατανοήσω το αφύσικο της συμμετοχής της.

Ακόμα και μετά από 20 χρόνια, όταν τα καλοκαίρια μου περιορίστηκαν στις 22 μέρες, πήγαινα περίπατους στο λόφο. Και φρόντιζα να αλλάξω την πορεία μου έτσι, για να βρεθώ στην ξερολιθιά-προμαχώνα των παιδικών μου χρόνων, ώστε να χαιρετίσω την κυρα-Ελιά...
Κι εκείνη με καλούσε κοντά της, κερνώντας με λίγη σκιά. Και μου ψιθύριζε με τα φύλλα της τις περιπέτειές μου. Μου μιλούσε για κείνη τη φορά που είχα γυρίσει το πόδι μου και σκαρφάλωνα στο λόφο ξυπόλυτος. Μου θύμιζε την κρυφή καψούρα μου –στα 14- για την Άννα που αδιαφορούσε. Κι όταν κόντευα ν’ αποκοιμηθώ, με ξύπναγε ριγώντας τις παχιές φυλλωσιές της, Ψιθυρίζοντας στην ψυχή μου γλυκόλογα, κανακεύοντάς με σαν εγγόνι, δισέγγονο, καρπό της.

Χτες, η κυρα-Ελιά με άφησε. Το γερασμένο της κορμί –που δε χωρούσε σε δυο-τρεις ενήλικες αγκαλιές- παραδόθηκε στη φωτιά. Κανείς δεν ήταν εκεί για να την παρηγορήσει στην τελευταία της ώρα. Ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος (30άρης πια) από την παλιά τσογλαναρία...
Αναλογίζομαι λοιπόν πώς χάθηκε εκείνο το μνημείο των παιδικών μου χρόνων;
Τι θά’ χουν για ορόσημο ο Δημήτρης, η Κατερίνα, ο Γκασμάς, οι Άννες, η Δήμητρα, ο Κώστας, η Άννα, ο Μήτσος, ο Θοδωρής, ο Μπάμπης...;

Με πόνεσε αυτή η δεύτερη ενηλικίωση. Και πάλι έχω αμφιβολίες.
Πάντως, Κυρά –Ελιά, σ’ευχαριστώ.

Δανεικό Σιχτίρισμα

Γράφει λοιπόν, το Μαράκι τα εξής...

"Θέλω να υποφέρεις, να αργοπεθάνεις, να πονέσεις, να ματώσεις....
εμπρηστή, κυβερνητικέ εκπρόσωπε, βουλευτή της αντιπολίτευσης... όποιος παρανοϊκός Έλληνας, Ρώσος, Αμερικανός, Τούρκος ή ό,τι άλλο είσαι.
Σε εσάς μιλάω, συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι που θα ακολουθήσει σε βάρος ανθρώπων και δασών, ποιος είναι ο αρχηγός σας? Σίγουρα κάποιος δαίμονας, κάποιος που κυβερνάει μόνο νεκρούς, τρελούς, τερατόμορφους, ανώμαλους, διεφθαρμένους, αρρώστους…
Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά παρουσιάζει εικόνα οπισθοδρόμησης, μια εικόνα που θα ταίριαζε γύρω στο 1870 με 1910, μια εικόνα ξεριζωμού, αστέγων, καμένων χωριών, οδύνης και απώλειας αγαπημένων προσώπων και περιουσιών.
Κάποια χωριά είχαν υποστεί τέτοια καταστροφή στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, η Ελλάδα του χθες και όχι η Ελλάδα του αύριο… γιατί εσύ τερατόμορφε, ανώμαλε… θέλεις να «αναπτυχθείς» …

Το Σαββατοκύριακο αγόρασα μαστίχα,άναψα κεριά, θρονιάστηκα στον καναπέ, κάλεσα μια φίλη, ετοίμασα κάτι να "τσιμπήσουμε", και παρακολούθησα το πιο καλοστημένο blockbuster που έχω δει ποτέ. Καλό σενάριο, γρήγορη πλοκή, αγωνία, καταπληκτικό καστ ηθοποιών και χωρίς διάλειμμα για διαφημίσεις...
Ο σκηνοθέτης βέβαια "έκλεψε" κάποιες σκηνές από το 24 με το Jack Bauer, μόνο που τη θέση των τοξικών αερίων είχαν πάρει οι αδάμαστες φλόγες.
Μα τι πάθαν όλα τα κανάλια σήμερα? Το πιο μακάβριο τηλεπαιχνίδι κάνει πρεμιέρα στο κανάλι του Κοντομηνά «όποιος τηλεφωνήσει πρώτος να ενημερώσει για νέο μέτωπο, κερδίζει 10 τεμάχια γης», στη θέση της Κρίστας (όλοι την θυμόμαστε από τον "Τροχό της Τύχης"), πυρόξανθες παρουσιάστριες ανακοινώνουν τους τυχερούς νικητές « Ο κυρ-Γιάννης από το Αλιβέρι, η Άννα από τη Μεγαλόπολη, ο κυρ-Νίκος από τη Ζαχάρω, ο Αλέκος από τα Στύρα». Μπράβο σε όλους, ευχαριστούμε που μας παρακολουθήσατε, το μοναδικό τηλεπαιχνίδι που αλλάζει ζωές!
Η 1 εκ των 2 πυρόξανθων τυχαίνει να είναι και σύζυγος υπουργού, παρότι σύσσωμη η πολιτική ηγεσία διαμαρτύρεται για την εμφάνιση της στο «διαφανές» δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού καναλιού.
Η Μαστίχα τελειώνει, τρώμε σαν "ζώα" και το lemon pie που έφερε η Εύα και αμέσως αισθάνομαι τόσο θλιβερά,άσχημα, σκάω… έφαγα πολύ…αισθάνομαι ότι αλλάζω μορφή, γίνομαι η «Μαρία η άσχημη».
Γίνομαι τερατόμορφη, αποκτώ χαρακτηριστικά εμπρηστή, υπουργού, δημοσιογράφου, βουλευτή, παράγοντα, μεγαλοεπιχειρηματία… μιλάω με τους φίλους μου μια "γλώσσα διαφθοράς, τρέλας", είμαι εδώ στον καναπέ… ενώ η Ελλάδα καίγεται!
Η Πόλη-Κράτος Αθήνα παρακολουθεί έκπληκτη, θλιμμένη,φοβισμένη, σκασμένη στο φαγητό…
Και μη μου πει κανείς πως ένιωσε κάτι άλλο…

Μαρία Τ."

...κι εγώ προσυπογράφω, αν και δεν έτρωγα lemon pie, αλλά άθλιο σάντουϊτς "Στεργίου", στο Festos Palace...

Παλιό, αλλά καλό...

European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility.
As part of the negotiations, the British Government conceded that English spelling had some room for improvement and has accepted a 5- year phase-in plan that would become known as "Euro-English".

In the first year, "s" will replace the soft "c". Sertainly, this will make the sivil servants jump with joy.
The hard "c" will be dropped in favour of "k". This should klear up konfusion, and keyboards kan have one less letter.

There will be growing publik enthusiasm in the sekond year when the troublesome "ph" will be replaced with "f". This will make words like fotograf 20% shorter.

In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling kan be expekted to reach the stage where more komplikated changes are possible.
Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate speling.
Also, al wil agre that the horibl mes of the silent "e" in the languag is disgrasful and it should go away.

By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such as replasing "th" with "z" and "w" with "v".

During ze fifz yer, ze unesesary "o" kan be dropd from vords kontaining "ou" and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil sensi bl rite n styl.
Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi tu understand ech oza.

Ze drem of a united urop vil finali kum tru.
Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

If zis mad you smil, pleas pas on to oza pepl.

Με μια πρωτη ματιά...

Να λοιπόν μια λίστα που -ίσως- σου θυμίσει εκείνο το μαραφέτι που θα ξέχναγες να πάρεις μαζί σου στις διακοπές.
Εμένα μου κάνει. Για σενα, δεν ξέρω...

ΓΕΝΙΚΑ
Πανό
Αιώρα
Sl Bag – μαξιλάρι
Σκηνή
Τσαντίρι
Μαχαίρι μεγάλο
Μαχαίρι μικρό
Σπάτουλα
Φακός κεφαλής
Φακός μικρός - Μπαταρίες
Σκοινιά –Χταπόδι - Σύρμα
Κουνουπέξ
Νεροπίστολα
Μπλόκ - Στυλό
Φωτογραφική -Φιλμς
Μουσική
Τασάκι
Αναπτήρας
Βιβλία
Μανταλάκια

ΚΟΥΖΙΝΑ
Ψυγείο
Κατσαρόλα
Καραβάνα
Πετσέτα
Γκαζάκι / Γκαζιέρα
Σχάρα (καύσιμα;)
Μπρίκι
Σέικερ
Πηρούνι
Κουτάλι

ΤΡΟΦΙΜΑ
Λάδι
Αλάτι – πιπέρι – ρίγανη – Κανέλλα – Mix Σαλάτας
Κονσέρβες (2καλαμπόκι – 3τόνος – 2pumaro – 1zwan)
Τουρσιά - Παστά
Ζυμαρικά (2Μακαρόνια)
Ρύζι
Σιμιγδάλι χ.
Ζάχαρη
Καφές (1/2ελλ – 1/4nes)
Παξιμάδια
-κρεμμύδια
-σκόρδο

ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ
Αντηλιακό
Hansaplast
Bepanthene
Betadine
Fenistil
Alco-pads
Γαζες-λευκοπλαστ

ΡΟΥΧΑ
Ταξιδιωτικά
Καπέλο
Γυαλιά Ηλίου
Σαγιονάρες
3 t-shirts
μακρυμάνικο
Σαλβάρι
Πετσέτα

ΞΕΝΑ ΛΟΓΙΑ

Απόσπασμα από τον λόγο του κ. Κ. Καραμανλή, (Πρωθυπουργός Φλεγόμενου Επανιδρυμένου Κράτους), προς τους νέο-ορκεισθέντες πυροσβέστες, στις 26/7/07.

«Δείξτε επαγγελματισμό, κάντε αυτό για το οποίο εκπαιδευτήκατε. Κάντε τη δουλειά σας με ευσυνειδησία, με ψυχραιμία, με καθαρή σκέψη, και να είστε σίγουροι ότι οι πολίτες αναγνωρίζουν αυτούς που τους υπηρετούν».

Θέλω να καταγγείλω το συγκεκριμένο απόσπασμα σαν προϊόν λογοκλοπής, καθώς ΕΓΩ είμαι ο πρώτος συγγραφεύς. Ναι, λοιπόν! Το απόσπασμα αντιγράφτηκε αυτολεξί από χεστήρια επιστολή που έγραψα ο ίδιος στον πρωθυπουργό, αμέσως μετά τη φωτιά της Πάρνηθας!

ΓΕΝΝΕΣΗ

Στην αρχή ήταν το σκοτάδι.
Και ήρθε η τηλεόραση και το φώτισε με έγχρωμες σκιές.

Την Πρώτη μέρα, η τηλεόραση έδειξε νέους ανθρώπους «στο γυαλί» και όλοι ο θνητοί θαμπώθηκαν.
Τη Δεύτερη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε βασιλιάδες, ντάμες και βαλέδες. Και όλοι οι θνητοί τους προσκύνησαν.
Την Τρίτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε τη δική της αλήθεια. Και όλοι οι θνητοί την πίστεψαν.
Την Τέταρτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε ένα καινούργιο κόσμο. Και όλοι οι θνητοί ξέχασαν πώς να ζουν.
Την Πέμπτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε τη ρουτίνα. Και όλοι οι θνητοί αγκάλιασαν τη νέα τους ζωή.
Την Έκτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε μια νέα οικονομία. Και όλοι οι θνητοί κοιμήθηκαν.
Την τελευταία μέρα η τηλεόραση έκατσε και ξεκουράστηκε. Και μέτρησε τα κατορθώματά της και άρχισε να τα πουλάει. Σε κυβερνήσεις, σε καρτέλ, σε κάθε τυχαίο που είχε τα ανταλλάγματα που εκείνη ζητούσε.
Μια μέρα μετά, ξυπνήσαμε(;)...

CELEBRITIES

Υπνωτικές φυσιογνωμίες, που όταν δεν περιαυτολογούν, θάβουν κάποιον άλλον.
Ποιοι είναι αυτοί;
Αλήθεια ζουν ανάμεσά μας;
Από πού ψωνίζουν;
Έχουν ΑΦΜ;
Πόσα καθαρίζουν;
Τι χρειάζεται να έχω για να γίνω σαν κι αυτούς;
Θέλω πολύ να γνωρίσω όλα αυτά τα «καλά παιδιά» που «αγαπούν» και «σέβονται» όλοι αυτοί οι άγνωστοι;
Θέλω πραγματικά ένα cd με τις τελευταίες «επιτυχίες» κάποιου Τσιουάουα της Εθνικής;
Ένα δάνειο; Ένα αυτοκίνητο; Ένα σπίτι;


Θυμάμαι έβλεπα με τον Αντώνη τηλεόραση. Έβλεπα –δεν παρακολουθούσα.
Αγωνιζόμασταν να βρούμε κάτι που να διεγείρει τα τελευταία εν λειτουργία εγκεφαλικά μας κύτταρα. Αλλάξαμε πολλά κανάλια. Καταλήξαμε σ’ ένα από αυτά τα λαϊκά, που όταν δε δείχνουν «ειδήσεις» ή Αμερικανιές με ήρωες της CIA, δείχνουν υπερεκτιμημένα ανθρωπάκια που μιλάνε για το ψώνιο τους. Ήτανε λοιπόν αυτός ο τύπος -ένας παράξενος, μωρέ, που προσβάλλει συνέχεια τον κόσμο- και μίλαγε μ’ έναν άλλον τύπο –στυλάκι, δε λέω, αλλά άγνωστη φυσιογνωμία. Αρχίσαμε λοιπόν να παίζουμε το αγαπημένο μας παιχνίδι, προσπαθώντας να μαντέψουμε τι τρέχει. Η εμφάνιση του προσκεκλημένου μάς οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο τύπος έχει να κάνει με τη μόδα. Τα λόγια του όμως, δεν μας έβγαζαν πουθενά (κάτι ασυνάρτητα για Διπλωματικό Σώμα ψέλλιζε). Κι ο τυχάρπαστος σκηνοθέτης –ούνα φάτσα κι αυτός- δεν μας έλυνε την απορία μ’ ένα «super» που να λέει το Ονοματεπώνυμο και την Ιδιότητα του καλεσμένου και του παρουσιαστή. Ντρεπόταν φαίνεται...
Μας πήρε σχεδόν μια ώρα (μισή ώρα «talk show» και μισή «προσεχώς» και διαφημίσεις) για να καταλήξουμε στο επισφαλές συμπέρασμα πως ο τύπος λεγόταν Νίκος και έφτιαχνε σώβρακα. Γαμώτο! Μας ψάρωσε πάλι ο σκηνοθέτης. Και χάσαμε και μια ώρα καλής κουβέντας...

Γράμμα προς τον εμπρηστή

Ψιτ! Ε! Ψιτ! Σε σένα μιλάω, τον ελεεινότερο των ελεεινών.
Ναι! Σ’ εσένα με το σπίρτο στο χέρι.
Ήρθε η ώρα να τα πούμε· σαν ενήλικοι, αν και δεν σου αξίζει...
Η αλήθεια είναι ότι αμφιβάλλω αν το γνωστικό σου επίπεδο περιλαμβάνει την ανάγνωση, ώστε να διαβάζεις τούτες τις αράδες. Παρόλα αυτά, ίσως κάποιος φίλος σου σε βοηθήσει.
Αλλά, πάλι, τι λεω. Αν είχες φίλους, θα είχες ίσως ψυχή.
Πάμε λοιπόν...

Κύριε εμπρηστά,
Εδώ κι ένα μήνα προσπαθώ να τρυπώσω στο κεφάλι σου και να σε καταλάβω. Να βρω την παραμικρή δικαιολογία για την παραφροσύνη σου.
Τι σκεφτόσουν; Πόσα σου έδωσαν; Σε βίαζε ο μπαμπάς σου; Σε εκβίασε το αφεντικό σου;
Κι εσύ, πάλι, τσίπα δεν έχεις; Κλαις; Που θα κρυφτείς; Ποια πέτρα δε θα σηκωθεί να σε κυνηγήσει;
Αχ! Άμοιρε! Σε λυπάμαι. Μα δε σε συγχωρώ.

Είμαι σίγουρος ότι σχολείο δεν πήγες.
Πώς γίνεται κάποιος που έκατσε σε ένα θρανίο να μισεί τόσο τα δέντρα;
Μα, είμαι και σίγουρος πως ούτε βοσκός είσαι.
Γιατί δεν το χωράει ο νους μου ότι θ’ απαρνιόσουν τόσο εύκολα τη σκιά του δέντρου σου.
Ούτε εργολάβος είσαι. Γιατί τότε θα ‘ξερες που να βρεις έναν σαν κι εσένα να κάνει τη δουλειά σου.

Ποιος είσαι; Ξέρεις άραγε;

Αν πάλι σου σάλεψε και σου φάνηκε πως σου αντιμίλησαν τα ελάφια, τότε μόνο το σκοτάδι σου αξίζει, ώστε να ξαναβρείς τον εαυτό σου, μπας και τινάξεις τα μυαλά σου. Απάλλαξέ μας, παρακαλώ.

Πες μου,
Τι νομίζεις πως κατάφερες; Για καλό το έκανες; Τίνος;
Σε αγόρασαν; Πουλήθηκες; Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Σε πλήρωσαν μετρητά ή με καμιά γκαρσονιερούλα στην Πάρνηθα;

Το ‘κανες για το μεροκάματο;
Αλήθεια, είσαι από κείνους που κομπάζουν πως η δουλειά κάνει τον άντρα; Άκου με: Η ντροπή κάνει τον άντρα. Η ντροπή γι’ αυτά που σκέφτηκε να κάνει.
Σταμάτα πια να μυξοκλαίς. Ηλίθιε!

Κάποιοι θα πουν πως είσαι πράκτορας. Εισαγόμενος ή εγχώριος.
Δεν είμαι ο αρμόδιος να κρίνω. Μα, αν είναι έτσι, τότε φυλάξου από τ’ αφεντικά σου.
Γιατί φροντίζουν να σου τάζουν πράγματα που δεν θα μπορούν πια να σου δώσουν: Νερό, αέρα, ελευθερία...

Δε φαντάζομαι να νομίζεις πως είσαι «τρομοκράτης»; Σοβαρέψου! Παράτα πια το ξύλινο σπαθί και τη σφεντόνα. Ενηλικιώσου! Τα δίκια σου είναι σίγουρα λιγότερα από του δάσους. Γιατί οι αξιώσεις σου είναι χτεσινές, μπροστά στα αιωνόβια έλατα. Φανερώσου λοιπόν, να δούμε αν φτουράς.

Τέλος, πες μου
Τι σ’ έκανε εχθρό μου; Γιατί μου στέρησες την ευημερία; Τι σου έκανα και με προσβάλλεις έτσι; Γιατί ξεφτίλισες έτσι το ανθρώπινο γένος, στα μάτια των άλλων ζώων;

Είσαι μόνος σου.



Τάσος.