Γράμμα προς τον εμπρηστή

Ψιτ! Ε! Ψιτ! Σε σένα μιλάω, τον ελεεινότερο των ελεεινών.
Ναι! Σ’ εσένα με το σπίρτο στο χέρι.
Ήρθε η ώρα να τα πούμε· σαν ενήλικοι, αν και δεν σου αξίζει...
Η αλήθεια είναι ότι αμφιβάλλω αν το γνωστικό σου επίπεδο περιλαμβάνει την ανάγνωση, ώστε να διαβάζεις τούτες τις αράδες. Παρόλα αυτά, ίσως κάποιος φίλος σου σε βοηθήσει.
Αλλά, πάλι, τι λεω. Αν είχες φίλους, θα είχες ίσως ψυχή.
Πάμε λοιπόν...

Κύριε εμπρηστά,
Εδώ κι ένα μήνα προσπαθώ να τρυπώσω στο κεφάλι σου και να σε καταλάβω. Να βρω την παραμικρή δικαιολογία για την παραφροσύνη σου.
Τι σκεφτόσουν; Πόσα σου έδωσαν; Σε βίαζε ο μπαμπάς σου; Σε εκβίασε το αφεντικό σου;
Κι εσύ, πάλι, τσίπα δεν έχεις; Κλαις; Που θα κρυφτείς; Ποια πέτρα δε θα σηκωθεί να σε κυνηγήσει;
Αχ! Άμοιρε! Σε λυπάμαι. Μα δε σε συγχωρώ.

Είμαι σίγουρος ότι σχολείο δεν πήγες.
Πώς γίνεται κάποιος που έκατσε σε ένα θρανίο να μισεί τόσο τα δέντρα;
Μα, είμαι και σίγουρος πως ούτε βοσκός είσαι.
Γιατί δεν το χωράει ο νους μου ότι θ’ απαρνιόσουν τόσο εύκολα τη σκιά του δέντρου σου.
Ούτε εργολάβος είσαι. Γιατί τότε θα ‘ξερες που να βρεις έναν σαν κι εσένα να κάνει τη δουλειά σου.

Ποιος είσαι; Ξέρεις άραγε;

Αν πάλι σου σάλεψε και σου φάνηκε πως σου αντιμίλησαν τα ελάφια, τότε μόνο το σκοτάδι σου αξίζει, ώστε να ξαναβρείς τον εαυτό σου, μπας και τινάξεις τα μυαλά σου. Απάλλαξέ μας, παρακαλώ.

Πες μου,
Τι νομίζεις πως κατάφερες; Για καλό το έκανες; Τίνος;
Σε αγόρασαν; Πουλήθηκες; Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Σε πλήρωσαν μετρητά ή με καμιά γκαρσονιερούλα στην Πάρνηθα;

Το ‘κανες για το μεροκάματο;
Αλήθεια, είσαι από κείνους που κομπάζουν πως η δουλειά κάνει τον άντρα; Άκου με: Η ντροπή κάνει τον άντρα. Η ντροπή γι’ αυτά που σκέφτηκε να κάνει.
Σταμάτα πια να μυξοκλαίς. Ηλίθιε!

Κάποιοι θα πουν πως είσαι πράκτορας. Εισαγόμενος ή εγχώριος.
Δεν είμαι ο αρμόδιος να κρίνω. Μα, αν είναι έτσι, τότε φυλάξου από τ’ αφεντικά σου.
Γιατί φροντίζουν να σου τάζουν πράγματα που δεν θα μπορούν πια να σου δώσουν: Νερό, αέρα, ελευθερία...

Δε φαντάζομαι να νομίζεις πως είσαι «τρομοκράτης»; Σοβαρέψου! Παράτα πια το ξύλινο σπαθί και τη σφεντόνα. Ενηλικιώσου! Τα δίκια σου είναι σίγουρα λιγότερα από του δάσους. Γιατί οι αξιώσεις σου είναι χτεσινές, μπροστά στα αιωνόβια έλατα. Φανερώσου λοιπόν, να δούμε αν φτουράς.

Τέλος, πες μου
Τι σ’ έκανε εχθρό μου; Γιατί μου στέρησες την ευημερία; Τι σου έκανα και με προσβάλλεις έτσι; Γιατί ξεφτίλισες έτσι το ανθρώπινο γένος, στα μάτια των άλλων ζώων;

Είσαι μόνος σου.



Τάσος.