Πυρηνική Ενέργεια; Είπαμε! Οχι Ευχαριστώ!

Η Τζένη ήταν μια γειτόνισσά μου. Ήταν η κόρη του κύριου Νίκου που έμενε στον έκτο και με έλεγε «ξανθόψυρρα».
Μιλάμε για είκοσι-πέντε –και βάλε- χρόνια πίσω, όταν η Ελλάδα ήταν πολύ πιο απλή. Τότε, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα μάς είχε φέρει τις μπανάνες και τα video, H Εθνική Ελλάδος δεν φανταζόταν ότι μπορεί να σηκώσει το ευρωπαϊκό στο μπάσκετ. Κάποιες μονοκατοικίες της Νέας Σμύρνης γίνονταν Πολυκατοικίες και η Τζένη είχε μόλις αποκτήσει το πρώτο της αυτοκίνητο. Ένα μπορντώ 2CV.
Δεν θυμάμαι την Τζένη να οδηγεί αυτό το αυτοκίνητο. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν δυο πράγματα: τα παράθυρα που «διπλώναν» προς τα πάνω και ένα κίτρινο αυτοκόλλητο στο πίσω τζάμι. Ήταν ένα αυτοκόλλητο στρογγυλό, με έναν πορτοκαλί «ήλιο» που εγραφε: «ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!».
Έιναι μάλλον αυτονόητο ότι εγώ τότε δέν είχα την παραμικρή ιδέα γύρω από την πυρηνική ενέργεια. Δεν μου είχαν πει τίποτα στο σχολείο για αυτήν και οι γονείς μου την θεωρούσαν –φαντάζομαι- επιστημονική φαντασία, για τα δεδομένα της Ψωροκώσταινας.
Ρώτησα λοιπόν τη μάνα μου τι σημαίνει αυτό το αυτοκόλλητο και εκείνη μου απάντησε ...κάτι μάλλον ακατανόητο.

Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια για να ξανα-ακούσω τη λέξη «Πυρηνικό».
Δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν πρώτα η ταινία «Η επόμενη μέρα» ή το ατύχημα του Τσέρνομπιλ που μας στέρησε τα λαχανικά για κάμποσο. Πάντως, η σημασία που έδωσα στην συγκεκριμένη λέξη ήταν μάλλον αρνητική. Γιατί, όπως και να είχε, στο μικρό μου το μυαλό, η πυρηνική ενέργεια ήταν κάτι κακό, κάτι που σκοτώνει τον κόσμο. Ακολούθησαν και άλλα παραδείγματα προς αποφυγή, κατι σκόρπιες φωτογραφίες από τη Χιροσίμα, το «Σύνδρομο της Κίνας», το Κοζλοντούι... ενδείξεις που επιβεβαίωναν ότι η απέχθειά μου για κάθε τι «πυρηνικό» ήταν περισσότερο από δικαιολογημένη.

Έτσι μεγάλωσα: Σε μια πόλη που είχε στους δρόμους ταμπέλες που έλεγαν «Δήμος Τάδε – Αποπηρηνικοποιημένη ζώνη». Σ’ ένα μικρόκοσμο που η πυρηνική σχάση ήταν κατακριτέα και η πυρηνική σύντηξη ήταν το επόμενο εφόδιο των τεχνοκρατών. Ένα μικρόκοσμο, στον οποίο τα πυρηνικά δεν ήταν η απάντηση, όποια κι αν ήταν η ερώτηση.

Μετά από χρόνια, συνάντησα τον εαυτό μου να βλέπει στην τηλεόραση ντοκιμαντέρ για το απεμπλουτισμένο ουράνιο των Αμερικανων και για ένα ακόμα ατύχημα στο Κοζλοντούι.
Και η αόριστη άποψη για την επικινδυνότητα της χρήσης των πυρηνικών, έγινε μια βαθιά πεποίθηση.

Δεν χρειάστηκαν να περάσουν και πολλά χρόνια, μέχρι να διαπιστώσω ότι η λάμπα που ανάβω, ίσως να καίει εισαγόμενο ρεύμα που έχει παραχθεί από πυρηνικά, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Όπως και κάθε άλλος Έλληνας, δεν ίδρωσε το αυτί μου. Ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό.

Την περασμένη εβδομάδα όμως, κάτι άλλαξε: Το θέμα της Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας από Πυρηνικά, τέθηκε επίσημα στο τραπέζι, από την ευφυέστερη κυβέρνηση της χώρας.

Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν οι δηλώσεις του ...Υ(πε)ΧΩΔΕ είναι απλά ένας ευτελής εκβιασμός, σε απάντηση των αντιδράσεων για τις εξαγγελθείσες εγκαταστάσεις λιθάνθρακα, ή αν μιλούσε σοβαρα. Όσο σοβαρά –δηλαδή- μπορεί να μιλάει κάποιος που θέλει να φυτέψει πυρηνικά στη γειτονιά μου. (Η εναλλακτική που έθεσε –σε ρόλο μπαμπούλα- ήταν εγκαταστάσεις λιθάνθρακα στην...Ελαφόνησσο! Χα!!! Σα να λέμε «Χωματερή στον Αστέρα Βουλιαγμένης», αλλά στο πιο Χιππυ!)
Επανέρχομαι.
Ως γνωστόν, η Ψωροκώσταινα στερείται παντελώς πλουτοπαραγωγικών πηγών ουρανίου, πλουτωνίου, ή τελοσπάντων όποιου ασταθούς χημικού στοιχείου μπορεί να παράξει πυρηνική ενέργεια. Επίσης, δεν τυγχάνει να γνωρίζω κανένα εργολαβίσκο της συμφοράς που θα μπορούσε να φέρει –εν Ελλάδι- μια τέτοια εγκατάσταση σε πέρας, τηρώντας όλους τους κανόνες ασφαλείας, προκειμένου να κοιμάμαι ήσυχος. Τέλος, κανείς δεν μου διευκρίνησε τι θα κάνουμε με τα απόβλητα. Φαντάζομαι ότι θα χρειαστεί να τα εξάγουμε –με το αντίστοιχο κόστος- σε κάποιο υπανάπτυκτο κρατίδιο της Αφρικής, για να το θάψουν στις εσχατιές του κόσμου, δίπλα στους τύμβους των θυμάτων των δικών τους εμφυλίων. Περίπου ό,τι κάνουμε σήμερα με το «Ενιαίο Σύστημα Διαχείρισης Αποριμμάτων», δηλαδή.

Κι αναρωτιέμαι, τώρα, ο αναιδής....
Αφού πρόκειται να εισάγουμε την τεχνογνωσία και τις πρώτες (πυρηνικές) ύλες και να εξάγουμε τα απόβλητά μας, τότε μήπως να αγοράζαμε απλά το ρεύμα από κάποια άλλη χώρα; «Πας καλά;» θα μας πουν «Τέτοια έργα πνοής θα οδηγήσουν τον τόπο στο αύριο», «Είσαι προβοκάτορας» και @ρχίδι@ τούμπανα!

Ανοησίες! Δεν σώζεται με τα πυρηνικά η Ελλάδα. Δεν υπάρχει καν λόγος να το συζητάμε.
Τα πυρηνικά δεν είναι λύση. Ρώτα όποιον θες. Ρώτα στον Δημόκριτο. Ρώτα τους μετανάστες από το Τσέρνομπιλ. Ρώτα την Greenpeace. Ρώτα το Ιραν που απειλείται κάθε μέρα, επειδή διάλεξε τον λάθος έμπορο για να αγοράσει πυρηνικά. Ρώτα. Απλά ρώτα.

Δεν ξέρω πολλά. Ούτε για την Πυρηνική ενέργεια, ούτε για τον λιγνίτη, ούτε για την εκτροπή του Αχελώου. Δεν ξέρω, παρά ελάχιστα για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αλλά το στενό μου το κεφάλι και τα λίγα πράγματα που μου έμαθαν οι γονείς μου, λένε ότι, αν πρόκειται να πειραματιστούμε με κάτι νέο, προκειμένου να συνεχίσει να καίει τσάμπα η λάμπα, ας είναι οι ηλιακοί συλλέκτες, οι ανεμογεννήτριες και τα υδοηλεκτρικά, που, αν μη τι άλλο, δεν απαιτούν ΑΓΟΡΑ πρωτων υλών και δεν παράγουν ΑΠΟΒΛΗΤΑ ξένα με τη φύση αυτού του πλανήτη που καταδέχεται την ενοχλητική μας παρουσία.

Αντεπιτίθεμαι, λοιπόν, και λέω τα πράγματα όπως τα βλέπω:
ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Κι αν με ξαναρωτήσουν, σε πέντε-δέκα χρόνια, θ’ αναγκαστώ να τους στείλω στο διάολο, γιατί βαριέμαι να συζητάω με ηλίθιους που δεν δέχονται μια οριστική απάντηση ως οριστική. Την ίδια απάντηση που διατυπώθηκε εικοσι-πέντε χρόνια πρίν αυτολεξί και από τότε, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ούτε τεχνολογικά, ούτε οικονομικά, ούτε οικολογικά, ούτε σεισμολογικά!

Κι αν –όπως είπα παραπάνω- αυτή η βλακώδης πρόταση δεν είναι παρά μια μπλόφα, τότε κακό του κεφαλιού τους. Γιατί η επιλογή της πυρηνικής ενέργειας σαν «εναλλακτική» των άλλων –λιγότερο- ρυπαρών πηγών ενέργειας αποδεικνύει ότι στερούνται λογικών επιχειρημάτων και ως εκ τούτου θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ώς αποτυχημένοι βλάκες.

Έχω άδικο, ή να κάνουμε ...δημοψηφισμα;