Να λοιπόν μια λίστα που -ίσως- σου θυμίσει εκείνο το μαραφέτι που θα ξέχναγες να πάρεις μαζί σου στις διακοπές.
Εμένα μου κάνει. Για σενα, δεν ξέρω...
ΓΕΝΙΚΑ
Πανό
Αιώρα
Sl Bag – μαξιλάρι
Σκηνή
Τσαντίρι
Μαχαίρι μεγάλο
Μαχαίρι μικρό
Σπάτουλα
Φακός κεφαλής
Φακός μικρός - Μπαταρίες
Σκοινιά –Χταπόδι - Σύρμα
Κουνουπέξ
Νεροπίστολα
Μπλόκ - Στυλό
Φωτογραφική -Φιλμς
Μουσική
Τασάκι
Αναπτήρας
Βιβλία
Μανταλάκια
ΚΟΥΖΙΝΑ
Ψυγείο
Κατσαρόλα
Καραβάνα
Πετσέτα
Γκαζάκι / Γκαζιέρα
Σχάρα (καύσιμα;)
Μπρίκι
Σέικερ
Πηρούνι
Κουτάλι
ΤΡΟΦΙΜΑ
Λάδι
Αλάτι – πιπέρι – ρίγανη – Κανέλλα – Mix Σαλάτας
Κονσέρβες (2καλαμπόκι – 3τόνος – 2pumaro – 1zwan)
Τουρσιά - Παστά
Ζυμαρικά (2Μακαρόνια)
Ρύζι
Σιμιγδάλι χ.
Ζάχαρη
Καφές (1/2ελλ – 1/4nes)
Παξιμάδια
-κρεμμύδια
-σκόρδο
ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ
Αντηλιακό
Hansaplast
Bepanthene
Betadine
Fenistil
Alco-pads
Γαζες-λευκοπλαστ
ΡΟΥΧΑ
Ταξιδιωτικά
Καπέλο
Γυαλιά Ηλίου
Σαγιονάρες
3 t-shirts
μακρυμάνικο
Σαλβάρι
Πετσέτα
31 Ιουλ 2007
27 Ιουλ 2007
ΞΕΝΑ ΛΟΓΙΑ
Απόσπασμα από τον λόγο του κ. Κ. Καραμανλή, (Πρωθυπουργός Φλεγόμενου Επανιδρυμένου Κράτους), προς τους νέο-ορκεισθέντες πυροσβέστες, στις 26/7/07.
«Δείξτε επαγγελματισμό, κάντε αυτό για το οποίο εκπαιδευτήκατε. Κάντε τη δουλειά σας με ευσυνειδησία, με ψυχραιμία, με καθαρή σκέψη, και να είστε σίγουροι ότι οι πολίτες αναγνωρίζουν αυτούς που τους υπηρετούν».
Θέλω να καταγγείλω το συγκεκριμένο απόσπασμα σαν προϊόν λογοκλοπής, καθώς ΕΓΩ είμαι ο πρώτος συγγραφεύς. Ναι, λοιπόν! Το απόσπασμα αντιγράφτηκε αυτολεξί από χεστήρια επιστολή που έγραψα ο ίδιος στον πρωθυπουργό, αμέσως μετά τη φωτιά της Πάρνηθας!
«Δείξτε επαγγελματισμό, κάντε αυτό για το οποίο εκπαιδευτήκατε. Κάντε τη δουλειά σας με ευσυνειδησία, με ψυχραιμία, με καθαρή σκέψη, και να είστε σίγουροι ότι οι πολίτες αναγνωρίζουν αυτούς που τους υπηρετούν».
Θέλω να καταγγείλω το συγκεκριμένο απόσπασμα σαν προϊόν λογοκλοπής, καθώς ΕΓΩ είμαι ο πρώτος συγγραφεύς. Ναι, λοιπόν! Το απόσπασμα αντιγράφτηκε αυτολεξί από χεστήρια επιστολή που έγραψα ο ίδιος στον πρωθυπουργό, αμέσως μετά τη φωτιά της Πάρνηθας!
26 Ιουλ 2007
ΓΕΝΝΕΣΗ
Στην αρχή ήταν το σκοτάδι.
Και ήρθε η τηλεόραση και το φώτισε με έγχρωμες σκιές.
Την Πρώτη μέρα, η τηλεόραση έδειξε νέους ανθρώπους «στο γυαλί» και όλοι ο θνητοί θαμπώθηκαν.
Τη Δεύτερη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε βασιλιάδες, ντάμες και βαλέδες. Και όλοι οι θνητοί τους προσκύνησαν.
Την Τρίτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε τη δική της αλήθεια. Και όλοι οι θνητοί την πίστεψαν.
Την Τέταρτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε ένα καινούργιο κόσμο. Και όλοι οι θνητοί ξέχασαν πώς να ζουν.
Την Πέμπτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε τη ρουτίνα. Και όλοι οι θνητοί αγκάλιασαν τη νέα τους ζωή.
Την Έκτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε μια νέα οικονομία. Και όλοι οι θνητοί κοιμήθηκαν.
Την τελευταία μέρα η τηλεόραση έκατσε και ξεκουράστηκε. Και μέτρησε τα κατορθώματά της και άρχισε να τα πουλάει. Σε κυβερνήσεις, σε καρτέλ, σε κάθε τυχαίο που είχε τα ανταλλάγματα που εκείνη ζητούσε.
Μια μέρα μετά, ξυπνήσαμε(;)...
Και ήρθε η τηλεόραση και το φώτισε με έγχρωμες σκιές.
Την Πρώτη μέρα, η τηλεόραση έδειξε νέους ανθρώπους «στο γυαλί» και όλοι ο θνητοί θαμπώθηκαν.
Τη Δεύτερη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε βασιλιάδες, ντάμες και βαλέδες. Και όλοι οι θνητοί τους προσκύνησαν.
Την Τρίτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε τη δική της αλήθεια. Και όλοι οι θνητοί την πίστεψαν.
Την Τέταρτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε ένα καινούργιο κόσμο. Και όλοι οι θνητοί ξέχασαν πώς να ζουν.
Την Πέμπτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε τη ρουτίνα. Και όλοι οι θνητοί αγκάλιασαν τη νέα τους ζωή.
Την Έκτη μέρα, η τηλεόραση έφτιαξε μια νέα οικονομία. Και όλοι οι θνητοί κοιμήθηκαν.
Την τελευταία μέρα η τηλεόραση έκατσε και ξεκουράστηκε. Και μέτρησε τα κατορθώματά της και άρχισε να τα πουλάει. Σε κυβερνήσεις, σε καρτέλ, σε κάθε τυχαίο που είχε τα ανταλλάγματα που εκείνη ζητούσε.
Μια μέρα μετά, ξυπνήσαμε(;)...
CELEBRITIES
Υπνωτικές φυσιογνωμίες, που όταν δεν περιαυτολογούν, θάβουν κάποιον άλλον.
Ποιοι είναι αυτοί;
Αλήθεια ζουν ανάμεσά μας;
Από πού ψωνίζουν;
Έχουν ΑΦΜ;
Πόσα καθαρίζουν;
Τι χρειάζεται να έχω για να γίνω σαν κι αυτούς;
Θέλω πολύ να γνωρίσω όλα αυτά τα «καλά παιδιά» που «αγαπούν» και «σέβονται» όλοι αυτοί οι άγνωστοι;
Θέλω πραγματικά ένα cd με τις τελευταίες «επιτυχίες» κάποιου Τσιουάουα της Εθνικής;
Ένα δάνειο; Ένα αυτοκίνητο; Ένα σπίτι;
Θυμάμαι έβλεπα με τον Αντώνη τηλεόραση. Έβλεπα –δεν παρακολουθούσα.
Αγωνιζόμασταν να βρούμε κάτι που να διεγείρει τα τελευταία εν λειτουργία εγκεφαλικά μας κύτταρα. Αλλάξαμε πολλά κανάλια. Καταλήξαμε σ’ ένα από αυτά τα λαϊκά, που όταν δε δείχνουν «ειδήσεις» ή Αμερικανιές με ήρωες της CIA, δείχνουν υπερεκτιμημένα ανθρωπάκια που μιλάνε για το ψώνιο τους. Ήτανε λοιπόν αυτός ο τύπος -ένας παράξενος, μωρέ, που προσβάλλει συνέχεια τον κόσμο- και μίλαγε μ’ έναν άλλον τύπο –στυλάκι, δε λέω, αλλά άγνωστη φυσιογνωμία. Αρχίσαμε λοιπόν να παίζουμε το αγαπημένο μας παιχνίδι, προσπαθώντας να μαντέψουμε τι τρέχει. Η εμφάνιση του προσκεκλημένου μάς οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο τύπος έχει να κάνει με τη μόδα. Τα λόγια του όμως, δεν μας έβγαζαν πουθενά (κάτι ασυνάρτητα για Διπλωματικό Σώμα ψέλλιζε). Κι ο τυχάρπαστος σκηνοθέτης –ούνα φάτσα κι αυτός- δεν μας έλυνε την απορία μ’ ένα «super» που να λέει το Ονοματεπώνυμο και την Ιδιότητα του καλεσμένου και του παρουσιαστή. Ντρεπόταν φαίνεται...
Μας πήρε σχεδόν μια ώρα (μισή ώρα «talk show» και μισή «προσεχώς» και διαφημίσεις) για να καταλήξουμε στο επισφαλές συμπέρασμα πως ο τύπος λεγόταν Νίκος και έφτιαχνε σώβρακα. Γαμώτο! Μας ψάρωσε πάλι ο σκηνοθέτης. Και χάσαμε και μια ώρα καλής κουβέντας...
Ποιοι είναι αυτοί;
Αλήθεια ζουν ανάμεσά μας;
Από πού ψωνίζουν;
Έχουν ΑΦΜ;
Πόσα καθαρίζουν;
Τι χρειάζεται να έχω για να γίνω σαν κι αυτούς;
Θέλω πολύ να γνωρίσω όλα αυτά τα «καλά παιδιά» που «αγαπούν» και «σέβονται» όλοι αυτοί οι άγνωστοι;
Θέλω πραγματικά ένα cd με τις τελευταίες «επιτυχίες» κάποιου Τσιουάουα της Εθνικής;
Ένα δάνειο; Ένα αυτοκίνητο; Ένα σπίτι;
Θυμάμαι έβλεπα με τον Αντώνη τηλεόραση. Έβλεπα –δεν παρακολουθούσα.
Αγωνιζόμασταν να βρούμε κάτι που να διεγείρει τα τελευταία εν λειτουργία εγκεφαλικά μας κύτταρα. Αλλάξαμε πολλά κανάλια. Καταλήξαμε σ’ ένα από αυτά τα λαϊκά, που όταν δε δείχνουν «ειδήσεις» ή Αμερικανιές με ήρωες της CIA, δείχνουν υπερεκτιμημένα ανθρωπάκια που μιλάνε για το ψώνιο τους. Ήτανε λοιπόν αυτός ο τύπος -ένας παράξενος, μωρέ, που προσβάλλει συνέχεια τον κόσμο- και μίλαγε μ’ έναν άλλον τύπο –στυλάκι, δε λέω, αλλά άγνωστη φυσιογνωμία. Αρχίσαμε λοιπόν να παίζουμε το αγαπημένο μας παιχνίδι, προσπαθώντας να μαντέψουμε τι τρέχει. Η εμφάνιση του προσκεκλημένου μάς οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο τύπος έχει να κάνει με τη μόδα. Τα λόγια του όμως, δεν μας έβγαζαν πουθενά (κάτι ασυνάρτητα για Διπλωματικό Σώμα ψέλλιζε). Κι ο τυχάρπαστος σκηνοθέτης –ούνα φάτσα κι αυτός- δεν μας έλυνε την απορία μ’ ένα «super» που να λέει το Ονοματεπώνυμο και την Ιδιότητα του καλεσμένου και του παρουσιαστή. Ντρεπόταν φαίνεται...
Μας πήρε σχεδόν μια ώρα (μισή ώρα «talk show» και μισή «προσεχώς» και διαφημίσεις) για να καταλήξουμε στο επισφαλές συμπέρασμα πως ο τύπος λεγόταν Νίκος και έφτιαχνε σώβρακα. Γαμώτο! Μας ψάρωσε πάλι ο σκηνοθέτης. Και χάσαμε και μια ώρα καλής κουβέντας...
25 Ιουλ 2007
Γράμμα προς τον εμπρηστή
Ψιτ! Ε! Ψιτ! Σε σένα μιλάω, τον ελεεινότερο των ελεεινών.
Ναι! Σ’ εσένα με το σπίρτο στο χέρι.
Ήρθε η ώρα να τα πούμε· σαν ενήλικοι, αν και δεν σου αξίζει...
Η αλήθεια είναι ότι αμφιβάλλω αν το γνωστικό σου επίπεδο περιλαμβάνει την ανάγνωση, ώστε να διαβάζεις τούτες τις αράδες. Παρόλα αυτά, ίσως κάποιος φίλος σου σε βοηθήσει.
Αλλά, πάλι, τι λεω. Αν είχες φίλους, θα είχες ίσως ψυχή.
Πάμε λοιπόν...
Κύριε εμπρηστά,
Εδώ κι ένα μήνα προσπαθώ να τρυπώσω στο κεφάλι σου και να σε καταλάβω. Να βρω την παραμικρή δικαιολογία για την παραφροσύνη σου.
Τι σκεφτόσουν; Πόσα σου έδωσαν; Σε βίαζε ο μπαμπάς σου; Σε εκβίασε το αφεντικό σου;
Κι εσύ, πάλι, τσίπα δεν έχεις; Κλαις; Που θα κρυφτείς; Ποια πέτρα δε θα σηκωθεί να σε κυνηγήσει;
Αχ! Άμοιρε! Σε λυπάμαι. Μα δε σε συγχωρώ.
Είμαι σίγουρος ότι σχολείο δεν πήγες.
Πώς γίνεται κάποιος που έκατσε σε ένα θρανίο να μισεί τόσο τα δέντρα;
Μα, είμαι και σίγουρος πως ούτε βοσκός είσαι.
Γιατί δεν το χωράει ο νους μου ότι θ’ απαρνιόσουν τόσο εύκολα τη σκιά του δέντρου σου.
Ούτε εργολάβος είσαι. Γιατί τότε θα ‘ξερες που να βρεις έναν σαν κι εσένα να κάνει τη δουλειά σου.
Ποιος είσαι; Ξέρεις άραγε;
Αν πάλι σου σάλεψε και σου φάνηκε πως σου αντιμίλησαν τα ελάφια, τότε μόνο το σκοτάδι σου αξίζει, ώστε να ξαναβρείς τον εαυτό σου, μπας και τινάξεις τα μυαλά σου. Απάλλαξέ μας, παρακαλώ.
Πες μου,
Τι νομίζεις πως κατάφερες; Για καλό το έκανες; Τίνος;
Σε αγόρασαν; Πουλήθηκες; Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Σε πλήρωσαν μετρητά ή με καμιά γκαρσονιερούλα στην Πάρνηθα;
Το ‘κανες για το μεροκάματο;
Αλήθεια, είσαι από κείνους που κομπάζουν πως η δουλειά κάνει τον άντρα; Άκου με: Η ντροπή κάνει τον άντρα. Η ντροπή γι’ αυτά που σκέφτηκε να κάνει.
Σταμάτα πια να μυξοκλαίς. Ηλίθιε!
Κάποιοι θα πουν πως είσαι πράκτορας. Εισαγόμενος ή εγχώριος.
Δεν είμαι ο αρμόδιος να κρίνω. Μα, αν είναι έτσι, τότε φυλάξου από τ’ αφεντικά σου.
Γιατί φροντίζουν να σου τάζουν πράγματα που δεν θα μπορούν πια να σου δώσουν: Νερό, αέρα, ελευθερία...
Δε φαντάζομαι να νομίζεις πως είσαι «τρομοκράτης»; Σοβαρέψου! Παράτα πια το ξύλινο σπαθί και τη σφεντόνα. Ενηλικιώσου! Τα δίκια σου είναι σίγουρα λιγότερα από του δάσους. Γιατί οι αξιώσεις σου είναι χτεσινές, μπροστά στα αιωνόβια έλατα. Φανερώσου λοιπόν, να δούμε αν φτουράς.
Τέλος, πες μου
Τι σ’ έκανε εχθρό μου; Γιατί μου στέρησες την ευημερία; Τι σου έκανα και με προσβάλλεις έτσι; Γιατί ξεφτίλισες έτσι το ανθρώπινο γένος, στα μάτια των άλλων ζώων;
Είσαι μόνος σου.
Τάσος.
Ναι! Σ’ εσένα με το σπίρτο στο χέρι.
Ήρθε η ώρα να τα πούμε· σαν ενήλικοι, αν και δεν σου αξίζει...
Η αλήθεια είναι ότι αμφιβάλλω αν το γνωστικό σου επίπεδο περιλαμβάνει την ανάγνωση, ώστε να διαβάζεις τούτες τις αράδες. Παρόλα αυτά, ίσως κάποιος φίλος σου σε βοηθήσει.
Αλλά, πάλι, τι λεω. Αν είχες φίλους, θα είχες ίσως ψυχή.
Πάμε λοιπόν...
Κύριε εμπρηστά,
Εδώ κι ένα μήνα προσπαθώ να τρυπώσω στο κεφάλι σου και να σε καταλάβω. Να βρω την παραμικρή δικαιολογία για την παραφροσύνη σου.
Τι σκεφτόσουν; Πόσα σου έδωσαν; Σε βίαζε ο μπαμπάς σου; Σε εκβίασε το αφεντικό σου;
Κι εσύ, πάλι, τσίπα δεν έχεις; Κλαις; Που θα κρυφτείς; Ποια πέτρα δε θα σηκωθεί να σε κυνηγήσει;
Αχ! Άμοιρε! Σε λυπάμαι. Μα δε σε συγχωρώ.
Είμαι σίγουρος ότι σχολείο δεν πήγες.
Πώς γίνεται κάποιος που έκατσε σε ένα θρανίο να μισεί τόσο τα δέντρα;
Μα, είμαι και σίγουρος πως ούτε βοσκός είσαι.
Γιατί δεν το χωράει ο νους μου ότι θ’ απαρνιόσουν τόσο εύκολα τη σκιά του δέντρου σου.
Ούτε εργολάβος είσαι. Γιατί τότε θα ‘ξερες που να βρεις έναν σαν κι εσένα να κάνει τη δουλειά σου.
Ποιος είσαι; Ξέρεις άραγε;
Αν πάλι σου σάλεψε και σου φάνηκε πως σου αντιμίλησαν τα ελάφια, τότε μόνο το σκοτάδι σου αξίζει, ώστε να ξαναβρείς τον εαυτό σου, μπας και τινάξεις τα μυαλά σου. Απάλλαξέ μας, παρακαλώ.
Πες μου,
Τι νομίζεις πως κατάφερες; Για καλό το έκανες; Τίνος;
Σε αγόρασαν; Πουλήθηκες; Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Σε πλήρωσαν μετρητά ή με καμιά γκαρσονιερούλα στην Πάρνηθα;
Το ‘κανες για το μεροκάματο;
Αλήθεια, είσαι από κείνους που κομπάζουν πως η δουλειά κάνει τον άντρα; Άκου με: Η ντροπή κάνει τον άντρα. Η ντροπή γι’ αυτά που σκέφτηκε να κάνει.
Σταμάτα πια να μυξοκλαίς. Ηλίθιε!
Κάποιοι θα πουν πως είσαι πράκτορας. Εισαγόμενος ή εγχώριος.
Δεν είμαι ο αρμόδιος να κρίνω. Μα, αν είναι έτσι, τότε φυλάξου από τ’ αφεντικά σου.
Γιατί φροντίζουν να σου τάζουν πράγματα που δεν θα μπορούν πια να σου δώσουν: Νερό, αέρα, ελευθερία...
Δε φαντάζομαι να νομίζεις πως είσαι «τρομοκράτης»; Σοβαρέψου! Παράτα πια το ξύλινο σπαθί και τη σφεντόνα. Ενηλικιώσου! Τα δίκια σου είναι σίγουρα λιγότερα από του δάσους. Γιατί οι αξιώσεις σου είναι χτεσινές, μπροστά στα αιωνόβια έλατα. Φανερώσου λοιπόν, να δούμε αν φτουράς.
Τέλος, πες μου
Τι σ’ έκανε εχθρό μου; Γιατί μου στέρησες την ευημερία; Τι σου έκανα και με προσβάλλεις έτσι; Γιατί ξεφτίλισες έτσι το ανθρώπινο γένος, στα μάτια των άλλων ζώων;
Είσαι μόνος σου.
Τάσος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)