Σύνταγμα Κρότου-Λάμψης

Έτυχε να είναι οι φύλακες του πολιτεύματος.
Έτσι νόμιζαν τέλος πάντων.
Από τις 7 διμοιρίες, ήταν οι εκλεκτοί, μια αράδα μεστωμένα σερνικά, η τυχερή διμοιρία που ανέλαβε να φυλάξει το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη από την πυρακτωμένη σιωπή του διαμαρτυρόμενου πλήθους.
Τους το είχαν πει ξεκάθαρα: Κανένα κάρβουνο να μη μαγαρίσει το μνημείο, λες και το σκαλισμένο μάρμαρο είναι ιδιοκτησία του εντολέα τους, λες και ο άγνωστος στρατιώτης είναι μαζί τους, κι όχι με τη μεριά του άγνωστου εθελοντή δασοπυροσβέστη.

Όταν παρατάχθηκαν μπροστά στους ευζώνους, ήταν κορδωμένοι. Κοίταζαν το πλήθος που τους κοίταζε με υπεροψία. Τα έχασαν «ρε συ, αυτοί είναι περισσότεροι!». Και καθώς η δειλία τρύπαγε τα κόκαλά τους, το τομάρι τους άδειαζε κι έγερνε, σαν να τους βάραιναν τα δακρυγόνα και τα γκλομπς που κρέμονταν στη ζώνη τους. Κάποιοι ήταν με τη μεριά των άλλων. Μα δε μιλούσαν, γιατί στον Έβρο κάνει κρύο το χειμώνα.

Τους έλειπε το αιρκουντίσιον της κλούβας τους και η ασφάλεια από τα θωρακισμένα παράθυρα.
Έτρεμαν μην τους στείλουν κανέναν κουκουλοφόρο... Και απορούσαν πως δεν φρόντισε κανείς να βάλει εκεί, ανάμεσα στα φυλάκια, μια τόση δα ζαρντινιέρα.
Ο ήλιος έκαιγε. Οι εύζωνοι τους έβλεπαν χωρίς να τους κοιτάνε. Μαρμαρωμένοι, κούναγαν τα δάκτυλα των ποδιών τους μέσα στα τσαρούχια και αισθάνονταν τόσο τυχεροί που έχουν συνηθίσει να στέκονται στη ζέστη. Ενώ οι άλλοι...

Ο κόσμος πύκνωνε. Για φαντάσου: Όλοι αυτοί οι «αναρχικοί» με τα μαύρα τους κοίταζαν με καχυποψία και αμφισβητούσαν με το βλέμμα τους τον λόγο της παρουσίας τους εκεί.
Η πλατεία γέμισε.

Κι έπειτα, κατά τις 9 οι ένστολοι τεθωρακισμένοι κουράστηκαν από την εκτέλεση του βαρέως καθήκοντός της ορθοστασίας με την ασπίδα παρά πόδας και αποφάσισαν να πάνε σπίτια τους να αγκαλιάσουν τη μαμά τους, να φάνε το παστίτσιο που τους ζέστανε με περισσή στοργή και να δούνε άλλο ένα επεισόδιο από το Dirty Harry. Έτσι προβλεπόταν.

Είπε, λοιπόν, ένα παιδοβούβαλο «Κυρ’ προϊστάμενε, τι θα γίνει; Έχουμε και σπίτι.» Αμέσως πετάχτηκε ο διπλανός του, ο σπίνος με το ένα φρύδι, φόβος και τρόμος του γυμνασίου που τελείωσε «Θα κρυώσει το παστίτσιο! Τσάμπα καθόμαστε! Ούτε έναν δεν συλλήψαμε απόψε!». Ο δοίκας προβληματίστηκε. Το κράνος του είχε μαγκώσει τις τρίχες που περίσσευαν από τ’ αυτιά του. Ήταν άπλυτος τρεις μέρες, από τότε που γύρισε από τις διακοπές του. Κι ήταν ωραία στη Λούτσα...
Μίλησε για λίγο στο vhf και μετά ψιθύρισε στον σπίνο. «Άντε! Διαλύστε το!». Ο σπίνος γούρλωσε τα μάτια του μπροστά στη σπάνια ευκαιρία. «Αλήθεια; Να τους σαπίσουμε;». «Όχι, ρε! Θα μας λιντσάρουν! Είναι οργισμένοι και το δίκιο τούς δίνει δύναμη! Πάμε να φύγουμε..»

Ο σπίνος έσμιξε το φρύδι του σαν πιτσιρίκι που δεν του έκαναν το χατίρι. Ένας μαυροντυμένος τον κοίταζε περίεργα. Μόνο ένας; Όλοι! Ήταν όλοι εναντίον του! Ήταν φανερό! Κι αυτό –«σκέφτηκε»- ήταν κάτι που του ερέθιζε τον ορθωμένο εγωισμό του! Πέταξε μια Κρότου-Λάμψης.
Όλοι τον κοίταξαν με απορία.
Οι εύζωνοι τον κοίταξαν με το ασπράδι του ματιού τους, ενώ η παρεγκεφαλίδα τους ανηρρίγησε, αναζητώντας τυχόν μυρωδιά δακρυγόνου. Οι «μαυροντυμένοι» τον κοίταξαν με ακόμα περισσότερη απαξίωση, σαν να είχε κλάσει στο ασανσέρ.
Οι συνάδελφοί του μουρμούρισαν «Τι μαλάκας», μέσα στα κράνη τους και έπιασαν βαριεστημένα τα γκλομπ και τις ασπίδες. «Τι άκυρος μαλάκας! Σε λίγα λεπτά θα ήμασταν στο σπίτι! Ενώ τώρα, μας κερνάνε μπύρες, ανοιχτές και κλειστές, από αέρος! Ρόιδο τα ΄κανες καραγκιόζη! Άκου τώρα τα σχολιανά σου».
Ο μόνος που γοητεύτηκε από αυτή την ιστορία, ήταν το παιδοβούβαλο. Ζήλεψε που δεν ήταν ο πρώτος, ο γενναιότερος των γενναίων. Ο εκλεκτός μαχητής που θα του χάιδευε το κεφάλι ο Βύρωνας. Και για να βγει καλύτερος, λαμπρότερος των ηλιθίων, πέταξε δυο Κρότου-Λάμψης, μια στην άδεια μεριά της πλατείας και μια κοντά στα πόδια της όμορφης ξανθούλας με το μαύρο φόρεμα που τον κοίταζε με λύσσα!
Πόσο τον άναβε αυτή η φωτιά στα μάτια της. Σχεδόν όσο και η φωτιά στη Ζαχάρω.
Και το μεγάλο πάρτι σχόλασε.
Άντε, καληνύχτα! Έχουμε και μια δημοκρατία να φυλάξουμε.

Μια Ελιά

Ήμουν-δεν ήμουν πέντε χρονών πιτσιρίκι, όταν με πήγαν πρώτη φορά στα Στύρα για να περάσω το καλοκαίρι μου δίπλα στη θάλασσα.

Μου πήρε –νομίζω- δυο χρόνια για να ξεκολλήσω από τα φουστάνια της μάνας μου και να επεκτείνω την «επικράτειά μου» πέρα από το χωματόδρομο, «κατακτώντας» το παρακείμενο ύψωμα με τις ελιές.
Πόσο παιχνίδι αντέχει ένα παιδί;

Είχα γνωρίσει και άλλα πιτσιρίκια. Τσογλανάκια που έτρεχαν φωνάζοντας και «καλά» παιδιά που πέταγαν -στα κρυφά- κλούβια αυγά στα αυτοκίνητα που τύχαινε να περάσουν μπροστά από το «φρούριο» μας.
Έτσι περίπου σχηματίστηκε η παρέα μου: Ένα γιαούρτι, ένα φυσοκάλαμο, μια σφεντόνα, ένα ψόφιο βατράχι, μια γρατσουνιά στο γόνατο...

Μερικά χρόνια αργότερα, κάποιοι ψήλωσαν τόσο, ώστε να φτάνουν τα χαμηλότερα κλαριά της μεγάλης ελιάς που δέσποζε στο λόφο. Και τη διαλέξαμε για αρχηγείο, τιμώντας τη με τη συντροφιά μας. Εκείνη δεν έδειχνε να δυσανασχετεί. Κι ας της τσακίζαμε τα κλαδιά, κι ας της δέναμε σκοινιά, κι ας την πόναγαν οι κλεμμένες πρόκες που καρφώναμε για να στηρίξουμε τις σανίδες που καθόμασταν. Με τη γεροντική υπομονή που χαρακτηρίζει όλα τα ηλικιωμένα όντα, έμοιαζε να μας καταλαβαίνει. Κάθε φορά που προσπαθούσα να σκαρφαλώσω στις μασχάλες της, έγερνε λίγο τα κλαδιά της για να φτάσω. Μα ήμουν μικρός για να κατανοήσω το αφύσικο της συμμετοχής της.

Ακόμα και μετά από 20 χρόνια, όταν τα καλοκαίρια μου περιορίστηκαν στις 22 μέρες, πήγαινα περίπατους στο λόφο. Και φρόντιζα να αλλάξω την πορεία μου έτσι, για να βρεθώ στην ξερολιθιά-προμαχώνα των παιδικών μου χρόνων, ώστε να χαιρετίσω την κυρα-Ελιά...
Κι εκείνη με καλούσε κοντά της, κερνώντας με λίγη σκιά. Και μου ψιθύριζε με τα φύλλα της τις περιπέτειές μου. Μου μιλούσε για κείνη τη φορά που είχα γυρίσει το πόδι μου και σκαρφάλωνα στο λόφο ξυπόλυτος. Μου θύμιζε την κρυφή καψούρα μου –στα 14- για την Άννα που αδιαφορούσε. Κι όταν κόντευα ν’ αποκοιμηθώ, με ξύπναγε ριγώντας τις παχιές φυλλωσιές της, Ψιθυρίζοντας στην ψυχή μου γλυκόλογα, κανακεύοντάς με σαν εγγόνι, δισέγγονο, καρπό της.

Χτες, η κυρα-Ελιά με άφησε. Το γερασμένο της κορμί –που δε χωρούσε σε δυο-τρεις ενήλικες αγκαλιές- παραδόθηκε στη φωτιά. Κανείς δεν ήταν εκεί για να την παρηγορήσει στην τελευταία της ώρα. Ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος (30άρης πια) από την παλιά τσογλαναρία...
Αναλογίζομαι λοιπόν πώς χάθηκε εκείνο το μνημείο των παιδικών μου χρόνων;
Τι θά’ χουν για ορόσημο ο Δημήτρης, η Κατερίνα, ο Γκασμάς, οι Άννες, η Δήμητρα, ο Κώστας, η Άννα, ο Μήτσος, ο Θοδωρής, ο Μπάμπης...;

Με πόνεσε αυτή η δεύτερη ενηλικίωση. Και πάλι έχω αμφιβολίες.
Πάντως, Κυρά –Ελιά, σ’ευχαριστώ.

Δανεικό Σιχτίρισμα

Γράφει λοιπόν, το Μαράκι τα εξής...

"Θέλω να υποφέρεις, να αργοπεθάνεις, να πονέσεις, να ματώσεις....
εμπρηστή, κυβερνητικέ εκπρόσωπε, βουλευτή της αντιπολίτευσης... όποιος παρανοϊκός Έλληνας, Ρώσος, Αμερικανός, Τούρκος ή ό,τι άλλο είσαι.
Σε εσάς μιλάω, συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι που θα ακολουθήσει σε βάρος ανθρώπων και δασών, ποιος είναι ο αρχηγός σας? Σίγουρα κάποιος δαίμονας, κάποιος που κυβερνάει μόνο νεκρούς, τρελούς, τερατόμορφους, ανώμαλους, διεφθαρμένους, αρρώστους…
Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά παρουσιάζει εικόνα οπισθοδρόμησης, μια εικόνα που θα ταίριαζε γύρω στο 1870 με 1910, μια εικόνα ξεριζωμού, αστέγων, καμένων χωριών, οδύνης και απώλειας αγαπημένων προσώπων και περιουσιών.
Κάποια χωριά είχαν υποστεί τέτοια καταστροφή στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, η Ελλάδα του χθες και όχι η Ελλάδα του αύριο… γιατί εσύ τερατόμορφε, ανώμαλε… θέλεις να «αναπτυχθείς» …

Το Σαββατοκύριακο αγόρασα μαστίχα,άναψα κεριά, θρονιάστηκα στον καναπέ, κάλεσα μια φίλη, ετοίμασα κάτι να "τσιμπήσουμε", και παρακολούθησα το πιο καλοστημένο blockbuster που έχω δει ποτέ. Καλό σενάριο, γρήγορη πλοκή, αγωνία, καταπληκτικό καστ ηθοποιών και χωρίς διάλειμμα για διαφημίσεις...
Ο σκηνοθέτης βέβαια "έκλεψε" κάποιες σκηνές από το 24 με το Jack Bauer, μόνο που τη θέση των τοξικών αερίων είχαν πάρει οι αδάμαστες φλόγες.
Μα τι πάθαν όλα τα κανάλια σήμερα? Το πιο μακάβριο τηλεπαιχνίδι κάνει πρεμιέρα στο κανάλι του Κοντομηνά «όποιος τηλεφωνήσει πρώτος να ενημερώσει για νέο μέτωπο, κερδίζει 10 τεμάχια γης», στη θέση της Κρίστας (όλοι την θυμόμαστε από τον "Τροχό της Τύχης"), πυρόξανθες παρουσιάστριες ανακοινώνουν τους τυχερούς νικητές « Ο κυρ-Γιάννης από το Αλιβέρι, η Άννα από τη Μεγαλόπολη, ο κυρ-Νίκος από τη Ζαχάρω, ο Αλέκος από τα Στύρα». Μπράβο σε όλους, ευχαριστούμε που μας παρακολουθήσατε, το μοναδικό τηλεπαιχνίδι που αλλάζει ζωές!
Η 1 εκ των 2 πυρόξανθων τυχαίνει να είναι και σύζυγος υπουργού, παρότι σύσσωμη η πολιτική ηγεσία διαμαρτύρεται για την εμφάνιση της στο «διαφανές» δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού καναλιού.
Η Μαστίχα τελειώνει, τρώμε σαν "ζώα" και το lemon pie που έφερε η Εύα και αμέσως αισθάνομαι τόσο θλιβερά,άσχημα, σκάω… έφαγα πολύ…αισθάνομαι ότι αλλάζω μορφή, γίνομαι η «Μαρία η άσχημη».
Γίνομαι τερατόμορφη, αποκτώ χαρακτηριστικά εμπρηστή, υπουργού, δημοσιογράφου, βουλευτή, παράγοντα, μεγαλοεπιχειρηματία… μιλάω με τους φίλους μου μια "γλώσσα διαφθοράς, τρέλας", είμαι εδώ στον καναπέ… ενώ η Ελλάδα καίγεται!
Η Πόλη-Κράτος Αθήνα παρακολουθεί έκπληκτη, θλιμμένη,φοβισμένη, σκασμένη στο φαγητό…
Και μη μου πει κανείς πως ένιωσε κάτι άλλο…

Μαρία Τ."

...κι εγώ προσυπογράφω, αν και δεν έτρωγα lemon pie, αλλά άθλιο σάντουϊτς "Στεργίου", στο Festos Palace...

Παλιό, αλλά καλό...

European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility.
As part of the negotiations, the British Government conceded that English spelling had some room for improvement and has accepted a 5- year phase-in plan that would become known as "Euro-English".

In the first year, "s" will replace the soft "c". Sertainly, this will make the sivil servants jump with joy.
The hard "c" will be dropped in favour of "k". This should klear up konfusion, and keyboards kan have one less letter.

There will be growing publik enthusiasm in the sekond year when the troublesome "ph" will be replaced with "f". This will make words like fotograf 20% shorter.

In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling kan be expekted to reach the stage where more komplikated changes are possible.
Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate speling.
Also, al wil agre that the horibl mes of the silent "e" in the languag is disgrasful and it should go away.

By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such as replasing "th" with "z" and "w" with "v".

During ze fifz yer, ze unesesary "o" kan be dropd from vords kontaining "ou" and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil sensi bl rite n styl.
Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi tu understand ech oza.

Ze drem of a united urop vil finali kum tru.
Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

If zis mad you smil, pleas pas on to oza pepl.