62 στρ. στο Mont-Parnes!

Καλά, αργά ή γρήγορα, όλα θ’ αλλάξουν!

Βρε καλώς το το λαμόγιο!
Καλώς τον καρμίρη που δεν μπορει να κάνει τίποτα το αξιοπρεπές.
Καλώς τον αστοιχείωτο, τον απολίτιστο, την ψωνάρα του μεγαλείου! Επιτέλους, η παρτίδα τελείωσε και κατάφερα να προσδιορίσω ποιος έκαψε τα δάση. Εσυ! Εσύ που έβαλες την υπογραφή σου κάτω από το νόμο που περιόρισε τον εθνικό δρυμό ΜΟΥ κατά 62 στρέμματα (να ‘ναι μόνο τόσα;), για να έχει μεγαλύτερη τσόχα να παίζεις τα παιχνίδια σου! Άξεστε! Τράβα πίσω στους υπόνομους που συχνάζεις!

Πού έμαθες πολιτικές επιστήμες; Τί σπούδασες; Πού σπούδασες; Σπούδασες; Σκέφτηκες έστω; Σιγά! Τεμπέλαρε!
Φάε το φαί σου τώρα και σκάσε! Φιλάργυρε χαρτογιακά.
Χτίσε το αύριο, όπως μόνο εσύ ξέρεις! Τυχάρπαστε!

Το ξέρει η μαμά σου αυτό που έκανες; Της είπες «μάνα, έκαψα το δάσος της Πρωτεύουσας και νιώθω πολύ ωραία»;
Και τι λέει; Πιστεύει κι αυτή τα ψέματά σου, όπως εμείς;

Άσε, ρε Περικλή του γλυκού νερού τα παραμύθια περί Δημοκρατίας! Σε περιμένει το όστρακο, και θα σου κουνάω το μαντήλι όταν θα σε μπαρκάρουν!
Με έκανες να παρακαλώ για μια χούντα που θα με απαλλάξει από τους όμοιούς σου. Με έκανες χειρότερό σου. Γι’ αυτό, κάνε μου τη χάρη, ηλίθιε! Ψόφα μόνος κάτω από ένα ξερό γεφύρι.

Αλλά, μια κι αρχίσαμε, για πες...
Πόσο καιρό νομίζεις ότι θα λερώνεις το βουλευτικό σου έδρανο με τα βρωμόχερά σου;
Πόσο καιρό νομίζεις ότι θα μου γαμείς το αύριο;
Πόσο καιρό νομίζεις ότι θα κρύβεσαι πίσω από το «δημόσιο» πρόσωπο που σου έστησε ο ταλαντούχος image-maker;
Πόσο καιρό νομίζεις ότι θα σε προστατεύουν οι φουσκωτοί σου;
Πόσο καιρό θα μας κοιμίζεις με τα ψέμματά σου;
Πόσο καιρό θα κρατάς το πορτοφόλι μου;
Πόσο καιρό λες να συνεχίσουν οι δικοί σου να υποκρίνονται ότι σε αγαπούν;
Πόσο καιρό θ’ αντέξεις μέχρι να ρυτιδιάσεις και ν’αρχίσεις να χέζεσαι πάνω σου;
Πόσο καιρό θα μπορείς να αγοράζεις τη φωνή σου;

Scriptae manent. Πρόσεχε.
Γιατί τόσα χρόνια έμαθα να κάνω υπομονή και τώρα μπορώ να περιμένω μέχρι να πάρεις τη βουλευτική σου σύνταξη, όταν θα είσαι ανήμπορος να σταθείς απέναντι στη δική μου προπαγάνδα.
Και όταν όλα θα έχουν ησυχάσει και θα νομίζεις ότι έζησες μια καλή ζωή, με όλα τα κομφόρ, τότε εγώ θα φροντίσω να σε ξεφτιλίσω. Θα κάνω το όνομά σου σκουπίδι και θα φροντίσω να μη βρίσκεις ούτε φυλακή, αλλά ούτε τάφο να ησυχάσεις. Θα στέλνω τα φαντάσματα μου στα τελευταία σου όνειρα.
Κι αν ούτε κι εγώ τα καταφέρω, απαράδεκτε πολιτικάντη, υπάρχει θεός και βλέπει.