Θυμάσαι;

ΜΑΤΡΟΖΟΥ 9-11
Θυμάμαι ένα διαμέρισμα στο Κουκάκι, εκεί που πέρασα τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μου.
Είχε ένα τεράστιο μπαλκόνι, γεμάτο φυτά, που αναζητούσα καταφύγιο από την κάψα του καλοκαιριού. Δρόμο δεν έβλεπα, όσο κι αν παράκουγα τη μάνα μου που φώναζε να μη σκύβω στα κάγκελα.
Θυμάμαι το γραφείο του πατέρα μου. Ένα δωμάτιο με βαριά έπιπλα και ένα μεγάλο βυσσινί χαλί στο πάτωμα, που καθόμουν και έβλεπα το «κάθε μεσημέρι» και «ροζ πάνθηρα». Θυμάμαι τον εαυτό μου να γελάω με ασπρόμαυρους διαλόγους που δεν είχα ιδέα που είναι το αστείο. Θυμάμαι τον καναπέ (το ίδιο καναπέ που φιλοξενείται σήμερα στο σπίτι της μάνας μου, αφού έχει αλλάξει 3 φορές ταπετσαρία, από τότε).
Θυμάμαι την αδελφή μου στην απέναντι καρέκλα, στην κουζίνα με τα φυστικί πλακάκια και τις χαλκομανίες από τα πασχαλινά αυγά. Η Κατερίνα είχε μαγουλάδες. Μόλις είχαμε ανακαλύψει ένα νέο, φοβερό αστείο: είχαμε διαπιστώσει ότι, άμα παραγεμίσεις το στόμα σου με γιαούρτι σακούλας και ζουμπήξεις τα μάγουλά σου, τότε μπορείς να μετατρέψεις το στόμα σου σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο ζοφερό όπλο που σπέρνει τον άσπρο θάνατο στον εχθρό και στα πλακάκια . Και στη Μαμα.
Θυμάμαι!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Ο Αντώνης, ο Σάββας, ο Γιώργος, ο Μιχάλης και η αδελφή του η Λίτσα που έκλαιγε άχαρα, ο Περικλής και ο Τάκης. Αυτοί ήταν οι πρωταγωνιστές στην παρέα που παίζαμε στο δρόμο.
Τσογλάνια και κωλόπαιδα, φλούφληδες και τραμπούκοι, όλοι μαζί.
Ποδόσφαιρο, φυσοκάλαμα, μήλα, ποδήλατα, κρυφτό. Σικέ Α-μπε-μπα-μπλομ!
Πατούσες μαύρες από τα πεζοδρόμια, γόνατα ματωμένα από τα χώματα και τα χαλίκια. Ιδρωμένα φανελάκια και μούρες γεμάτες παγωτά.
Φτου ξελευτερία για όλους!
Σπρωξιές, δαγκωνιές, καλαμιές, σφαλιάρες, κλάματα, ξαφνικές συνωμοτικές σιωπές κι έπειτα, ο εκκωφαντικός όλεθρος για τα παιδιά της Θείτσας στον πρώτο, που είχαν εξετάσεις κάθε χρόνο. Μα, κάθε χρόνο!;...
Τι φυτό, αυτή η Θείτσα!

Ευρηματικές προτάσεις σχετικά με την προγέγγιση των ψηλότερων κλαδιών της βερυκοκιάς, με στόχο τη συγκομηδή. Και οι μανάδες, αγγιζαν το έμφραγμα με τις ακροβασίες μας. Δυναμιτάκια στην πιλοτή, διαδρομές διαφυγής από ταράτσα σε ταράτσα, καπάκια αναψυκτικών σε πίστες χαραγμένες με κιμωλία.
Οπλικά συστήματα με πρωτότυπο σχεδιασμό ή προϊόντα κατασκοπείας και μελέτης λαφύρων πολέμου. Εύστοχες ιδέες που περιλάμβαναν δυο καρφιά, ένα λάστιχο, μια σανίδα και ένα μανταλάκι. Και πολλά μπιρμπιλόνια από τις Αγγελικές. Βαλίστρα, σφεντόνα, νεροπίστολα. Μπουγέλα.

Βρεγμένες χλαπάτσες από κωλόχαρτο, σε αποτελεσματικές βολές ακριβείας από τον τεταρτο ή τον πέμπτο, με σημάδι τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Σαΐτες από τα φύλλα των τετραδίων που αποδεκατίζαμε κάθε Ιούνη. Σιωπηλά σινιάλα με καθρεφτάκια από τα μπαλκόνια, αντί για την επιβεβλημένη σιέστα. Και νοηματική.
Πίστα matchbox η κουπαστή στο μπαλκόνι, ιπτάμενα αυτοκίνητα από το πάτωμα στο κάγγελο και μετά salto mortale στο κενό.
Πλιάτσικο στις σοκοφρέτες του «χατζηχρήστου» στην ΕΒΓΑ της Ιωνίας, αυστηρή επιτήρηση από τον Κώστα στο περίπτερο της Εφέσου.
Κι όταν γινόταν μια ζημιά. Παναγίες.
Εμείς κάναμε τις παναγίες, οι παθόντες τις...
Βράδια Ιουνίου στην Κωσταντινουπόλεως, κάτω από το κίτρινο φώς του δρόμου, λίγο πριν φύγουν οι πρώτοι για τα εξοχικά τους.
Θα γυρίσεις;

Το παιχνίδι τότε ήταν μια επιμορφωτική διαδικασία. Μάθαμε πώς να τρέχουμε, να κυνηγάμε, να εξερευνούμε και να κρυβόμαστε. Μάθαμε αυτά που μαθαίνει κάθε νεαρό θηλαστικό.
Μάθαμε να αντιμιλάμε, αλλά και να σεβόμαστε. Μάθαμε να λύνουμε τις διαφορές μας με κάποιο τρόπο. Μάθαμε να συσπειρωνόμαστε απέναντι στις άλλες γειτονιές. Και να παίζουμε φάπες μεταξύ μας, όταν δεν υπήρχε άλλος εχθρός πρόχειρος.

Μάθαμε όλα όσα έπρεπε να ξέρει τότε ένας Έλληνας, δηλαδή...

Αλλά πες μου, έχει στ’ αλήθεια ο αδελφός σου μαύρη ζώνη στο καράτε;